Toen ik zes jaar geleden de documentaire ‘the true cost’ zag, werd ik mij bewust van de wereld die er achter een kledingstuk schuilgaat. Deze wereld, waar ik tot voor kort zelf ook (niks vermoedend) aan meedeed, is vies, zielig, onmenselijk en bovenal zeer vervuilend.
De documentaire bleef maar in mijn hoofd zitten en toen ik niet veel later besloot een vervolgstudie op te pakken, was de keuze om voor textielkunde te kiezen snel gemaakt. Mijn interesse voor de textiel- en kledingindustrie bleef groeien en door mijn studie ontwikkelde ik ook meer kennis en passie voor deze industrie. Wat minder werd, was mijn vertrouwen in de omgang met mensen en met de gevolgen voor de aarde. Want hoe bestaat het dat je een shirtje – die over een maand alweer ‘uit de mode is’ – voor €5 kunt kopen dat ergens in Bangladesh geproduceerd is door een meisje van twaalf?
Ik ben mij er van bewust dat één persoon niet de hele wereld kan veranderen, maar als consument kun je wel de keuze maken waar jij je geld aan uitgeeft en wat voor kledingstuk jij aantrekt. Willen wij echt blijven sponsoren aan de zogenoemde ‘fast-fashion’ winkels die tot wel twintig collecties per jaar produceren, in het productieproces giftige stoffen gebruiken en fabrieksarbeiders in de meest ongezonde omstandigheden laten werken? Willen wij echt kledingstukken dragen die voor veel C02-uistoot zorgen, de rivieren in India van kleur doen veranderen (afhankelijk van de modekleur van het seizoen) en zich als een berg (van onverkochte kleding) in de woestijn van Chili opstapelen?
Wat nu als één consument zich vermeerderd naar meerdere consumenten. Kleine groepjes individuen die grotere groepen worden. Wat nu als deze groepen uiteindelijk bewuster gaan nadenken over het consumeren van kledingstukken. Dan ben ik blij. Wat ik je nog wil meegeven is om goed na te denken voordat je een kledingstuk koopt. Heb je het echt nodig? Kun je het lenen? Tweedehands aanschaffen? Anders ken ik nog wel een interessante documentaire!
